inimicus AMICO AMICUS SUM, INIMICO INIMICUS

..częściowo. Ile się dało, wystarczyło chęci i czasu przeznaczonego na błądzenie.



W efekcie przejechałem połowę maratonu. Doliczając dojazd, błądzenie, wyszło jednak więcej niż sam maraton, który miał coś koło 44km.


Jezioro Ciche © inimicus

Także ostatecznie bez spinki, pełen relaks, leniuchowanie przy wszędobylskich jeziorach. Tym razem od zbiczna skręcając w lewo drogę prowadzącą do "Grodu Foluszek", mkniemy sobie szybką, szutrową drogą, by skręcić w prawo przy jeziorze Łąki. Tu pierwsze dwa błądzenia przy samym jeziorku. Napatrzyłem się nań i heja dalej przygodo. Mniej już zwracając uwagę na słaby ślad GPS owego maratonu, nieco improwizacji, tak by trzymać się w jego pobliżu. Kolejne jezioro, tym razem Sosno, raptem 4km trasy i znów błądzenie, więc przy okazji pozwiedzałem przyjeziorkowe chaszcze. By za bardzo nie oddalać się od "trasy" na 6km postanawiam twardo jechać po śladzie, który pokazuje  Garmin. O dziwo jest tu droga, więc jadę prawidłowo aż do 9km, gdzie totalna improwizacja. Totalny Jazz :) Przeprawiam się przez wąwóz po starej spruchniałej kładce. Gdyby miały przejechać/przejść po niej osoby z maratonu, na pewno by się zawaliła. Wiem, że nie jadę trasą maratonu, ale jestem blisko :) Na 10 kilometrze wbijam na drogę z kocimi łbami. Tu znajduje fajną budkę turystyczną, gdzie postanawiam zrobić sobie biwak i skosztować pierwszy baton z biedronki. 

Po drodze z kocimi łbami odbijam w lewo, tak jak wskazuje ślad. Nie wiem czy to będzie dobry pomysł. Po lewo jednak widzę jezioro Mieliowo, które nie pozwoli za bardzo oddalić mi się od szlaku. Trzymam się więc cały czas prawej strony brzegu jeziora i w ten oto sposób trudnym, acz malowniczym fragmentem wbijam na drogę nieco bardziej ucywilizowaną. To jednak nie znaczy, że nadal nie błądze. Raz w prawo, raz w lewo, testuje swoją strzałkę, którą wskazuje Garmin, oddalam i przybliżam mapę by wybrać jak najbardziej optymalną drogę Maratonu Zbiczno. Po totalnej improwizacji między 13 a 15 km udaje mi się dojechać do przepięknej drogi, która wiedzie tuż przy jeziorze Ciche. Raz z górki, raz pod górkę, pełno piachu, jakieś karczowanie lasu, ale co tam, mam wymarzonego fula to jedzie się wyśmienicie :)


Karczowanie lasu przy jeziorze Cichym © inimicus

Dojeżdżam do trasy Podbrodnickiej i postanawiam zakończyć trasę maratonu. Jeśli ten fragment zajął mi 3h, to wiem, że nie dojadę do domu przed zmrokiem. Dzień już krótszy i tu w lesie w okolicach 18 może być już ciemno. Nie rezygnuje jednak z dalszej wycieczki, bo jeździć mi się chce i humor dopisuje. Tyle ile się da, jadę do Zbiczna przez las, to co się nie da, ładną asfaltową drogą. W Zbicznie odbijam w lewo by nie jechać główną trasą. Tu strzał w dziesiątkę. Natrafiam na świeżo (pewnie w tym roku) zrobioną ścieżkę dydaktyczno/rowerową o nazwie Szlak Skarlanki.


Szlak Skarlanki © inimicus

To taki mega króciutki Singielek, gdzie jedzie się raz w górę raz w dół. Brakowało trochę zakrętów, ale jest dość szybki to było przyjemnie. Trochę niesmak pozostawia długość fragmentu tego przyjemnego rollercostera, lecz trafił się tak niespodziewanie a ponadto fakt, że powstają takie ścieżki cieszą. Pisząc to poszperałem i jest. Ciężko uwierzyć, że trasa ma 1300 metrów. Zleciało tak szybko, to dodatkowo świadczy o tym, że jest ciekawa. I miałem rację, jest świeżo otwarta, wygląda naprawdę dobrze.

Na 26km skręcam w prawo w las, by w końcu wylądować na polach i dojechać do trasy na Żmijewo. Dalej już asfaltowo prosto do Brodnicy. Podczepiłem się jeszcze za autokarem Brodnickim i tak ino mig znalazłem się w centrum Brodnicy.